Verslag reis Peru

Introductie

Op 10 september 2018 zijn Ruth en ik getrouwd. Als huwelijksreisbestemming hadden we het moederland van Ruth, Peru uitgekozen. Toch moesten we nog een tijdje doorsparen om de reis te kunnen maken. Uiteindelijk konden we op 16 oktober 2019 op het vliegtuig stappen en kwamen we dezelfde dag (vanwege het tijdsverschil inderdaad op dezelfde dag aan) in Lima.

De reis is dermate lang zodat een directe vlucht bijna een must genoemd mag worden. Het vliegveld is gesitueerd in de wijk Callao, bij de zee. Vandaar uit duurde het nog twee uur om met de taxi het hotel te bereiken.

De eerste dagen in Lima

We hadden een hotel in de wijk Miraflores. Dat is min of meer de wijk waar alle toeristen naartoe gaan vanwege de goede hotels, restaurants en winkels.

Het is belangrijk dat je weet welke richting je uitloopt. Ruth kent heel goed de weg en wist dat bepaalde wijken, die soms onopvallend dicht bij Miraflores liggen, gevaarlijk zijn.

Het is beslist niet aan te raden, ook in de betere wijken niet, om tassen los om je schouder te dragen; je bent hem namelijk zo kwijt.

In Miraflores namen we koffie en churros (een snack gemaakt van gefrituurd deeg) bij Manolo. Deze zaak is in Lima heel bekend. We bezochten winkelcentrum Larcomar alwaar we een lunch gebruikten met uitzicht op de Pacific.

We konden vanuit Miraflores naar de wijk Barrancos lopen alwaar we de Brug der Zuchten (Puente de los Suspiros) hebben bewonderd. Bij de brug speelden straatmuzikanten het lied La Flor de la Canela (de Kaneelbloem) dat ons lijflied is en ik in Nederland dikwijls op het carillon speel.

Cuzco

Op 18 oktober namen we het vliegtuig naar de ‘keizerlijke’ stad Cuzco. De term keizerlijk komt doordat het voor de zestiende eeuw de hoofdstad was van het rijk van de Inca.

Cuzco is heel hooggelegen. Ik dacht dat het niet zo’n vaart zou lopen maar toen de deuren van het vliegtuig opengingen, viel ik vanwege de hoogte bijna flauw. In het hotel raadde het personeel ons aan Cocathee te drinken als medicijn tegen hoogteziekte. Naast het drinken van deze thee en het eten van cocasnoepjes hebben we toch maar ook bij de Farmacia tabletten gekocht.

De stad is prachtig en het centrale plein, de Plaza de Armas, is een plek waar je je dagen kunt vermaken. Blikvanger zijn twee kathedralen. In een van de kathedralen zijn we binnen gelopen toen er een eerste communie plaatsvond. Van de kathedraal wordt veel gebruik gemaakt. We hoorden de klokken beieren bij een huwelijksceremonie en de kathedraal is opengesteld voor toeristen. Een ding is zeker, Peru is een heel katholiek land waar het geloof in alles waarneembaar en voelbaar is.

We bezochten het Museo Inca. Daar leerde ik dat het Inca Rijk eigenlijk net op volle kracht was toen de Spanjaarden de boel in de zestiende eeuw overnamen. Het verbaast mij dat in Zuid-Amerika de voertaal Spaans is terwijl je toch zou vermoeden dat iedereen het liefste de taal van de onderdrukkers zo snel mogelijk zou willen vergeten?

Naar ik begrijp wordt in ieder geval in Cuzco ook de inheemse taal, het Quechua, gesproken.

Cuzco is al hooggelegen maar het leek ons toch een leuk idee om nog een eind door te klimmen. Via een kunstenaarswijk konden we naar de hoogste wijk wandelen. Aldaar gingen we op de foto met in klederdracht gestoken Peruanen.

In Cuzco vind je veel winkels met alpaca producten. Waarschijnlijk zullen vooral toeristen de alpaca sjaals, truien en aanverwante producten kopen want al is het voor ons goedkoop, de gemiddelde Peruaan verdient niet veel. De munteenheid in Peru is de Sol. Ongeveer drie Sol is een euro. Het gemiddelde inkomen in Peru is drie tot vierhonderd euro.

Op 21 oktober gingen we met de taxi naar Ollantaytambo. Vanuit dat stadje dat op circa anderhalf uur rijden van Cuzco ligt, konden we op de trein naar Machu Picchu stappen.

Machu Picchu

De treinreis naar Machu Picchu is een hele ervaring.

De trein rijdt op een rustig tempo dwars door de bergen. Behoudens een enkel gehucht hebben we twee uren achtereen enkel natuurschoon aanschouwd. We kwamen aan in een dorpje genaamd Aguas Calientes (Spaans: warm water).

Het plaatsje oogt als een stadje uit een Cowboyfilm. Het viel ons op dat er geen auto’s rijden. Ons hotel heette het Gringo Bill Hotel. En inderdaad, in het plaatsje struikel je over de Gringo’s (Gringo staat voor buitenlanders en Noord-Amerikanen in het bijzonder).

Misschien overdreven van mij maar toen ik een mug (het kan ook een vlieg geweest zijn hoor) zag, heb ik gelijk een dubbele portie muggenspray opgedaan. Er zijn enkele muggensoorten in Peru waar je, om gezondheidsredenen, liever niet mee in contact wil komen.

In Aguas Calientes dat ook ‘Pueblo Machu Picchu’ genoemd wordt, hebben we ’s avonds in een restaurantje gegeten. Nu hebben we in Peru verschillende malen voortreffelijk gegeten maar dat kan niet gezegd worden over Aguas Calientes. Ik heb het vermoeden dat de lokale cuisine de smaak van de toerist niet erg hoog heeft zitten.

De volgende dag zijn we met de bus naar het wereldwonder Machu Picchu, de stad van de Inca’s geweest. De busreis was al een avontuur. Over hele smalle weggetjes ging de bus steil omhoog. Eenmaal bij de Gate van het park viel mijn geld uit mijn portefeuille. Gelukkig konden we het geld weer snel bijeenrapen maar het was toch een angstig moment.

De ruïnes van Machu Picchu zijn uiteraard de moeite waard om te bezoeken. Ik vrees dat ik toch niet de antenne heb om er heel gevoelig van te worden, misschien dan toch iets te veel een nuchtere Hollander? Maar ik realiseer me dat deze stad voor Ruth heel belangrijk moet zijn. De ruïnes vertellen het nationale verhaal en Machu Picchu is een belangrijk stuk van het culturele erfgoed van Peru.

Na een paar uur wandelen en klimmen zijn we teruggegaan naar de bus en hebben we vanuit Aguas Calientes de trein naar Cuzco genomen.

De terugreis was hilarisch. Het begon er al mee dat we op het treinstation als lunch chips en chocolade hebben gegeten omdat we de restaurants in het plaatsje Aguas Calientes al hadden afgeschreven vanwege de teleurstellende maaltijd de dag ervoor.

Eenmaal in de trein wist Ruth het voor mekaar te krijgen dat we zonder bijbetalen mochten blijven zitten tot aan de rand van Cuzco. Daardoor hoefde we niet via Ollaytantambo een taxi te nemen en kregen we in het laatste deel van de treinreis een bergketen te zien om u tegen te zeggen.

In de trein was een Amerikaanse dame die urenlang met mensen aan het praten was. Zij zat een paar banken achter ons maar was luid en duidelijk te horen. Haar zinsnede ‘My husband and I’ schalde voortdurend door de coupé. Zij heette mevrouw Dallas.

Ruth en ik vroegen ons af of meneer Dallas ook in de trein aanwezig was. Hij deed immers zijn mond niet open. En ja hoor, na verloop van een paar uur zagen we een meneer naar het toilet lopen. Hij keek achterom toen hij van mevrouw Dallas enkele instructies meekreeg. ‘’Dat moet meneer Dallas zijn,’’ opperde Ruth en dat bleek ook zo te zijn.

Eenmaal terug in Cuzco hadden we nog een overnachting in een geweldig hotel met een al even goed ontbijt en namen daarna het vliegtuig naar Lima om vandaaruit direct over te stappen naar Tarapoto. De reis van Cuzco naar Tarapota heeft ons in een dag door drie landschapsvormen geleid. Cuzco ligt in de bergen (Sierra), Lima ligt aan de kust (Costa) en Tarapoto in het Amazone Laagland (Selva).

 Tarapoto, Picota & Moyomamba

Op het vliegveld in Tarapoto sprak ik iemand ik iemand met een Keppel op. Ik vroeg hem of hij naar Tarapoto was gegaan om voor de Shabbat een Minyan te maken. Er kan immers alleen een dienst plaatsvinden in een Synagoge bij tien of meer personen en mijn vermoeden was dat er in de Selva (de regio van het tropisch regenwoud) niet veel Joden zouden wonen. David bleek er al tien jaar te wonen en te werken. Hij nodigde ons uit om met hem de Shabbat te vieren. Het leek mij wel heel leuk maar in het licht van de reis was daar eigenlijk geen tijd voor.

Op het vliegveld was het flink warm ook al was het al later op de avond. We werden opgehaald door de moeder en de jongste zus van Ruth. Vanaf het vliegveld zijn we naar het dorp Picota gereden alwaar de andere zussen ons opwachtten.

Ze waren blij Ruth te zien en met de koffer met 23 kilo aan cadeaus die we hadden meegebracht.

De volgende ochtend hebben we bij de moeder van Ruth koffiegedronken. Daarna zijn we een wandeltocht door Picota gaan maken. Ruth heeft daar enkele jaren gewoond. Bij een café hebben we Inca Cola en gebakken bananen genomen.

Zowel Sandy als Conie (twee zussen) werken bij de Farmacia in Picota. We hebben gekeken of we ze konden vinden maar ze waren elders bezig. Beide zussen combineren werk met een opleiding en zijn daardoor zes dagen per week een uur of veertien bezig met werken of met leren. Conie heeft een dochter van vijf jaar en dat meisje was al snel heel dol op mij. Ik was gelijk haar Tio (Spaans: oom).

Ruth en ik zijn relatief snel weer terug gegaan naar Tarapoto. In Picota was het te warm en het is een dorp waar in beginsel niks te doen is. De moeder en zussen van Ruth hebben ons daarna in Tarapoto bezocht.

We zijn met z’n allen vanuit Tarapoto een dag naar Lamas geweest. In dat plaatsje is een leuk kasteel dat we bezocht hebben. De zussen van Ruth plagen elkaar de hele tijd waardoor we veel hebben moeten lachen. In Lamas hebben we ijs gegeten bij een Gelateria. De dame die ons bediende en tevens eigenaresse was, was net iets te vriendelijk waardoor ik opeens een Roald Dahl gevoel kreeg. (In de betekenis van iemand die in het echt wellicht beduidend minder zoet is dan zij zich haar voordoet).

In Lamas was een folkloristisch dansfestival aan de gang. We gingen ernaartoe. Oriana, de jongste zus van Ruth, wist me over te halen om samen met haar mee te dansen. Dat vond ik superleuk natuurlijk maar naast haar was ik min of meer een dansende beer.

Nadat de zussen weer teruggingen naar Picota zijn Ruth, haar moeder en ik naar Moyobamba gegaan. In Moyobamba is Ruth geboren en haar wortels liggen vooral in deze stad. Moyomamba is vooral bekend als stad van de Orchideeën. We hebben dan ook een Orchideeëntuin bezocht.

Op de straat zagen we een katoenplant. Ik grapte dat ik dacht dat katoen van schapen kwam. Oh nee, dat was wol, mijn fout. De thermale baden in Moyobamba was heel aangenaam. We zijn in water gaan relaxen. Ieder bad heeft zijn eigen temperatuur.

In een van de baden kwam een hele groep jongens van een jaar of twaalf ook badderen. Opeens zag ik een twintigtal jongens naar mij toe kwamen die heel geïnteresseerd waren in wie ik was, waar ik vandaan kwam, welke taal ik sprak en nog veel meer. Ik had daar plezier in en het laat zien dat het ook leuk kan zijn om een Gringo te zijn. Uiteindelijk heeft de leraar die hun begeleidde van ons allen een foto gemaakt.

In de Selva is het transportmiddel hoofdzakelijk de moto taxi, een overdekte brommer.

Het was geestig om met de moto taxi door de straten te crossen alhoewel ik menig maal bang was dat hij om zou vallen. Eenmaal weer terug in Tarapoto hebben we afscheid genomen van de moeder van Ruth en zijn wij met het vliegtuig naar Lima gegaan.

De laatste dagen, hernieuwde kennismaking met Lima

De tweede ronde Lima heb ik leuker gevonden dan de eerste. Een van de belangrijkste oorzaken is dat we tijdens deze tweede ronde een bezoek hebben gebracht aan de binnenstad. Dat oude deel van Lima, waar de kathedralen en het Presidentieel Paleis zich bevinden, is opeens net zo mooi als Cuzco.

Tot een hoogtepunt reken ik de lunch in Hotel Bolivar. Dit Hotel is genoemd naar de Zuid-Amerikaanse vrijheidsstrijder Simon Bolivar.

Ruth en ik namen daar Inca Cola en Papa a la Huancaina (aardappelen met gele saus) en als dessert Limoen gebak. Dat de keuken van Peru tot de top van de wereld gerekend mag worden, bewijst Hotel Bolivar. In de lunchroom van het hotel zat ook een groep monniken.

Het verbaasde mij dat deze geestelijken ook van een dure maaltijd gebruik maakten. In Peru heerst behoorlijk wat armoede en je zou verwachten dat geestelijken zich solidair opstellen met het grootste deel van het volk. Daarom dacht ik dat deze groep wellicht samengesteld was uit leden van een Limanese toneelvereniging maar Ruth verzekerde mij dat dit niet het geval was.

Ik zag allerlei aanknopingspunten in Peru die een aanleiding zouden kunnen zijn om er nog eens wederom naartoe te gaan. Een paar zal ik noemen: de klokken en het orgel in Cuzco, de Joodse gemeente, het orkest en conservatorium van Lima en natuurlijk de familie van Ruth.

In Lima hebben we sushi gegeten met Lorena (oudere zus van Ruth) en haar man Caesar en hun zoon en dochter. Daarna gingen we naar de bioscoop van Plaza San Miguel.

We zijn in het theater naar een concert geweest waar het orkest van Lima en een violist uit Canada onder andere een concert van Brahms uitvoerden. We zaten op de eerste rij en hadden dan ook een prima zicht op de musici.

Op de laatste dag hadden we pas ’s avonds een vliegtuig naar Nederland en het was een vlucht via Parijs. Bovendien werd de vlucht uitgevoerd door Air France in plaats van KLM. (KLM is echt veel beter). Alhoewel de terugreis vanwege deze factoren minder goed was dan de heenreis, viel de Jetlag mee en waren we op 4 november weer gezond en wel thuis. 

Introduction

On September 10, 2018, Ruth and I married. As a honeymoon destination, we had chosen Ruth’s motherland, Peru. However, we had to save money for a while to make the trip. Eventually we were able to board the plane on October 16, 2019 and we arrived in Lima the same day (because of the time difference indeed the same day). The journey is so long that a direct flight can almost be called a must. The airport is located in the Callao district, by the sea. From there it took two hours to reach the hotel by taxi.

The first days in Lima

We had a hotel in the Miraflores district. That is more or less the district where all tourists go because of the good hotels, restaurants and shops.

It’s important that you know which direction you’re heading. Ruth knows the way very well and knew that certain districts, which are sometimes inconspicuously close to Miraflores,  are dangerous.

In Miraflores we took coffee and churros (a snack made of fried dough) at Manolo. This restaurant is very well known in Lima. We visited the Larcomar Shopping Centre where we used lunch overlooking the Pacific Ocean.

We could walk from Miraflores to the Barrancos district where we admired the Bridge of Sighs (Puente de los Suspiros). At the bridge, street musicians played the song La Flor de la  Canela  (the Cinnamon Flower) that is our favorite song and I often play it on the carillon in the Netherlands.

Cuzco

On October 18, we took the plane to the ‘imperial’ city of Cuzco. The term imperial is because it was the capital of the Inca’s empire before the sixteenth century.

Cuzco is very high. I thought it wasn’t going to be such a big deal, but when the doors of the plane opened, I almost fainted because of the altitude. At the hotel, staff advised us to drink Coca tea as a medicine for altitude sickness. In addition to drinking this tea and eating coca sweets, we bought tablets from the pharmacy.

The city is beautiful and the main square, the Plaza de Armas, is a place where you can have multiple days of entertainment. Eye-catcher are two cathedrals. In one of the cathedrals we walked in when a first communion took place. The cathedral is frequently used. We heard the bells at a wedding ceremony and the cathedral has been opened to tourists. One thing is for sure, Peru is a very Catholic country where faith in everything is perceptible and palpable.

We visited the Museo Inca. There I learned that the Inca Empire was actually just at full force when the Spaniards conquered the country in the sixteenth century. I am surprised that in South America the language is Spanish, even though you would suspect that everyone would prefer to forget the language of the oppressors as soon as possible?

I understand at least in Cuzco the native language, Quechua, is also spoken.

Cuzco is already high, but it seemed like a nice idea to climb a long way. Through an artist’s district we were able to walk to the highest district. There we took a picture with Peruvians dressed in costumes.

In Cuzco you will find many shops with alpaca products. Probably tourists will mainly buy the alpaca scarves, sweaters and related products because although it is cheap for us, the average Peruvian doesn’t earn much. The currency in Peru is the Sol. About three Sol is a euro. The average income in Peru is three to four hundred euros.

On October 21, we took a taxi to Ollantaytambo. From that town, about an hour and a half drive from Cuzco, we were able to board the train to Machu Picchu.

Machu Picchu

The train journey to Machu Picchu is a great experience.

The train runs at a slow pace right through the mountains.

We arrived in a village called Aguas Calientes  (Spanish: hot water).

The town looks like a town from a Cowboy movie. We noticed that there are no cars driving. Our hotel was called the Gringo Bill Hotel. And indeed, in the town you stumble over the Gringo’s (Gringo stands for foreigners and North Americans in particular).

In Aguas Calientes, also called ‘Pueblo Machu Picchu’, we ate in a restaurant in the evening. Now we have eaten in Peru several times exquisitely but that cannot be said about Aguas Calientes. I suspect that local cuisine does not estimate the taste of the tourist as very high.

The next day we went by bus to the world wonder Machu Picchu, the city of the Incas. The bus trip was already an adventure. Over very narrow roads, the bus went up steeply. Once at the Gate of the park, my money fell out of my wallet. Fortunately, we were able to pick up the money quickly again, but it was still an anxious moment.

The ruins of Machu  Picchu  are obviously worth visiting. I’m afraid I don’t have the antenna to become very sensitive, maybe a little too much of a sober Dutchman? But I realize that this town must be very important to Ruth. The ruins tell the national story and Machu  Picchu is an important piece of Peru’s cultural heritage.

After a few hours of walking and climbing we went back to the bus and we took the train from Aguas Calientes to Cuzco.

The return trip was hilarious. It already started that we ate chips and chocolate at the train station for lunch because we had already written off the restaurants in the town of Aguas  Calientes because of the disappointing meal the day before.

Once on the train Ruth managed that we could sit without extra payment until the outskirts of Cuzco. As a result, we didn’t have to take a taxi via Ollaytantambo and we got to see amazing mountain views.

On the train there was an American lady who spent hours talking to people. She was a few benches behind us but was loud and clear to hear. Her phrase ‘My husband and I’ swayed through the cabin for a long time. Her name was Mrs Dallas.

Ruth and I wondered if Mr. Dallas was on the train, too. After all, he didn’t open his mouth. And yes, after a few hours we saw a gentleman walking to the bathroom. He looked back when he got some instructions from Mrs. Dallas. “That must be Mr. Dallas,” Ruth suggested, and that turned out to be the case.

Once back in Cuzco we had another night in a great hotel with an equally good breakfast and then took the plane to Lima to switch directly to Tarapoto. The journey from Cuzco to  Tarapota  led us through three landscape forms in a day. Cuzco is located in the mountains (Sierra), Lima is located on the coast (Costa) and Tarapoto in the Amazon Lowlands (Selva).

 Tarapoto, Picota & Moyomamba

At the airport it was quite hot even though it was already late in the evening. We were picked up by Ruth’s mother and youngest sister. From the airport we drove to the village of Picota where the other sisters were waiting for us.

They were happy to see Ruth and were happy about the suitcase with 23 kilos of gifts we brought. The next morning, we had coffee with Ruth’s mother. After that we went to take a walking tour of Picota. Ruth lived there for several years. At a café we took Inca Cola and baked bananas.

Both Sandy and Conie (two sisters) work at the Farmacia in Picota. We checked if we could find them, but they were working elsewhere. Both sisters combine work with training and are therefore working or learning six days a week for about fourteen hours.

Conie has a five-year-old daughter and that girl soon liked me very much.  I was right her Tio  (Spanish: Uncle).

Ruth and I went back to Tarapoto relatively soon. In Picota it was too hot and it is a village where, in principle, there is nothing to do. Ruth’s mother and sisters visited us in  Tarapoto  afterwards.

We’ve all been to the city ‘Lamas’ nearby Tarapoto for a day. In that place there is a nice castle that we visited. Ruth’s sisters tease each other all the time so we laughed a lot. In Lamas we ate ice cream at a Gelateria. The lady who served us was also the owner. She was just a little too friendly, so I suddenly got a Roald Dahl feeling.  (In the sense of someone who is in real life perhaps significantly less sweet than she appears).

In Lamas a folkloric dance festival was organized. We went there.  Oriana, Ruth’s youngest sister, managed to persuade me to dance with her. Of course, I liked that, but besides her I was more or less a dancing bear.

After the sisters went back to Picota, Ruth, her mother and I went to Moyobamba.  In  Moyobamba  Ruth was born and her roots are mainly in this city. Moyomamba  is best known as a city of orchids. We have visited an Orchid Garden.

On the street we saw a cotton plant. I joked that I thought cotton came from sheep. Oh, no, that was wool, my fault.

The thermal baths in Moyobamba were very pleasant. We started to relax in water. Each bath has its own temperature.

In one of the baths, a whole group of boys of about 12 years also bathed. All of a sudden, I saw about twenty lads coming to me who were very interested in who I was, where I came from, what language I spoke and much more. I had fun in that and it shows that it can also be nice to be a Gringo.  Eventually, the teacher who accompanied them, took a picture of us all.

In the Selva the means of transport is mainly the moto taxi, an indoor moped.

It was witty to cross the streets by moto taxi even though I was afraid he would fall over. Once back in Tarapoto we said goodbye to Ruth’s mother and we went by plane to Lima.

The last few days, renewing introduction to Lima

I liked the second round lima more than the first. One of the main reasons is that during this second round we visited the city centre. That old part of Lima, where the cathedrals and the Presidential Palace are located, is just as beautiful as Cuzco.

We had lunch at Hotel Bolivar. This Hotel is named after the South American freedom fighter Simon  Bolivar.

Ruth and I took inca Cola and ‘Papa a la Huancaina’ (potatoes with yellow sauce) and lime pastry. Hotel Bolivar proves that Peru’s cuisine can be counted among the top of the  world. In the hotel’s lunch room there was also a group of monks.

I was surprised that these clergy also used an expensive meal. There is a lot of poverty in Peru and you would expect clergy to stand solidarity with most of the people. That’s why I thought this group might have been composed of members of a Lima Theater Association, but Ruth assured me that this was not the case.

In Lima we ate at a sushi restaurant with Lorena (older sister of Ruth) and her husband Caesar and their son and daughter. Then we went to the cinema of Plaza San Miguel.

We went to the theatre for a concert where the Lima orchestra and a violinist from Canada performed a concert by Brahms. We sat in the front row and had a good view of the musicians.

On the last day we didn’t have a plane to the Netherlands until the evening and it was a flight via Paris. In addition, the flight was operated by Air France instead of KLM. (KLM is really much better). Although these factors made the return flight harsh, the Jetlag was not too  bad and we arrived home healthy on November 4.

Travel report Peru